Czarter jachtów w Milazzo · Lagoon 380 — Miragua (2012)

Czerwone flagi pojawiły się w przeddzień naszej planowanej podróży. W prognozie był deszcz. Ulewny deszcz z piorunami. Taka pogoda sprawiła, że marynarze i marynarze pocili się zimnym potem paniki. A jednak Carlo, wesoły, beztroski mężczyzna na zdjęciach, wydawał się szczęśliwy jak małża i chłodny jak ogórek, nawet gdy morza stały się gwałtowne, a nasz planowany dzień zaczął wydawać się skazany na porażkę. Brak wiadomości z ofertami anulowania, zwrotu lub zmiany terminu. Więc przejąłem inicjatywę i nawiązałem kontakt. Zgodziliśmy się odłożyć to o jeden dzień. Koszt: 100 euro, ponieważ teraz był to wyjazd „weekendowy”. Fakt: We Włoszech weekendy rozpoczynają się w czwartek wieczorem. Spotkaliśmy Carlo w Positano. Ku naszemu zdziwieniu spotkaliśmy też osobę, która wyglądała na jego dziewczynę, mimo że Carlo stwierdził, że przyjedzie sam. Okej, pomyślałem. Im wiecej tym lepiej. Kolejna ręka na łodzi nie mogła zranić. Cóż, jak się okazało, też nie pomogło. Gdy wyruszaliśmy na Capri, niewiele prosiliśmy kapitana lub jego partnera. Wszyscy usiedli, chłonęli widoki, cicho rozmawiali. Kilku z nas otworzyło trochę piwa i wina, niech otoczy nas naturalne piękno. Po około godzinie Carlo udał się na przód łodzi, aby poinformować nas, że zbliżamy się do małej prywatnej wyspy, która kiedyś należała do słynnego rosyjskiego tancerza Rudolfa Nurejewa. - Kiedyś zdejmował spodnie i wkurzał tę skałę, do morza! - wykrzyknął Carlo z przytłumioną radością. Wszyscy uważaliśmy to za dość zabawne. Niedługo po tej drobnej ciekawostce ktoś poprosił Carla o pomoc przy ekspresie do kawy. Powiedział, że to zajmie kilka minut. Minęło około pół godziny i ruszyłem z przodu łodzi na tyły, aby sprawdzić, co się dzieje i uderzyłem w głowę. Ku mojemu zdziwieniu Carlo pił kawę. Najwyraźniej jednoprocesorowy ekspres do kawy mógł być używany tylko raz na podróż. Tajemnica, dlaczego znacznie większego, standardowego ekspresu do kawy stojącego na blacie nie można było uruchomić, nigdy nie została rozwiązana. Żadnej kawy dla nas. Po dwóch godzinach podróży razem z jednym z pozostałych, którzy pił piwo i wino, natknąłem się na następną wielką czerwoną flagę. Wciąż byliśmy daleko od wyspy Capri. W naszej komunikacji z Carlo określił 2-godzinną podróż, która pozwoliła nam zwiedzić wyspę i nadal mieć czas na odwiedzenie błękitnej groty. Oszołomiony moim pysznym szumem w południe, zapytałem go „czy będziemy mogli odwiedzić Błękitną Grotę?” "Nie polecam." Odpowiedział. A potem nadchodzi największa bomba. Podróż z Positano na Capri nie trwa 2 godziny. To 3 godziny. Okej, myślę sobie. Nie ma sprawy. Tylko znaczna część podróży, odwołana z taką samą beztroską obojętnością, jaką mógł okazać Stalin, skazując politycznego wroga na życie w ciężkich warunkach. Więc teraz zaczynam się wkurzać. Jest późno. Nasz czas na Capri skrócił się już z 4 godzin do 2, a czas ucieka. Gdy wpływamy do portu, nie przypomina portu, który pamiętam z mojej pierwszej podróży tam 7 lat wcześniej. Oczywiście! Uświadamiam sobie w nagłym objawieniu. Zbliżaliśmy się do Wyspy od północy, dając nam dostęp z zupełnie innej strony. Niestety najciekawsze części Capri, w tym duży port i autobusy na szczyt, są dostępne tylko od południa. W tej części wyspy jest niewiele więcej niż kilka pizzerii, kawiarni gilato i sklepów z pamiątkami. Kiedy zdaję sobie sprawę, że moi goście nie zobaczą teraz żadnej z rzeczy, które obiecałem, Carlo ponownie udaje się na przód łodzi. "Co planujesz na nasz lunch?" Mówi ściszonym tonem. "Twój lunch?" Mówię, gdy dreszcz przebiega mi po kręgosłupie. "Co masz na myśli." „Lunch dla mnie i mojej załogi” - mówi od niechcenia. "Nic." Odpowiadam. Natychmiast przyszła mi do głowy nasza rozmowa na WhatsApp, w której zapytałem go, co zabrać na pokład, po czym odpowiedział: „cokolwiek chcesz”. - W porządku - odparł, opróżniając powietrze jak ogromna piłka plażowa cięta nożem do sushi. - Po prostu zjemy - przerwał. "owoc." - Dobra, Carlo - mówię, gdy moja pozbawiona kręgosłupa amerykańska wrażliwość topi mój zdrowy rozsądek w ociekaniu poczuciem winy. - Pójdziesz z nami na obiad. „Doskonale” - piłka plażowa ponownie się nadyma. "Na brzegu jest cudowne miejsce, znam właściciela, bardzo niedrogie. A jeśli tam jemy, taksówka wodna jest gratis." „Świetnie” - odpowiadam z westchnieniem. „A taksówka wodna jest teraz spóźniona” - kontynuuje. - Więc może nie spieszymy się. Otwieramy kolejną butelkę wina! Dobrze. Kolejna butelka wina. Moje wino. Wino, które przynieśliśmy. Cóż, Carlo odzyskał mnie za to małe oparzenie. On i jego dziewczyna dostali lunch. Zamówili przekąski dla każdego. Zafundowali sobie jedną z najdroższych pozycji w menu, grillowaną ośmiornicę, i nie byli zbyt nieśmiali, żeby zamówić dobre czerwone wino do ich wolno gotowanych, gotowanych na ogień macek. Lunch, choć niedrogi, kosztował 500 euro dla 12 osób. Carlo i jego „kolega”, który miał jedną z najbardziej wyrafinowanych palet w naszej grupie, stanowili co najmniej 20% rachunku. „Byłem w tej restauracji 10 razy w tym sezonie!” Słyszałem, jak woła do jednego z pozostałych gości, gdy zacząłem kręcić się w głowie. Ale hej, przynajmniej taksówka wodna za 10 euro była bezpłatna. Po naszym drogim lunchu w końcu mieliśmy około pół godziny na spacer po wyspie. Na szczęście była to niewłaściwa część wyspy, więc nie było zbyt wiele do zobaczenia. Sam nie doszedłem do tego faktu. Kiedy Carlo zobaczył, że nerwowo patrzę na zegarek, powiedział słowami, których nigdy nie zapomnę. „Jest tylko plaża i sklepy. Nie ma tu nic do oglądania ”. Gdyby powiedział mi to poprzedniego dnia, odwołalibyśmy podróż. Moi goście wrócili na łódź Carlo po około pół godzinie przeglądania sklepów z pamiątkami. Zostałem z powrotem, żeby czekać na drugą łódź. W drodze powrotnej do przystani mijam Carlo, z którym na śniegu palę papierosy ze swoją dziewczyną, błogo trawiąc ośmiornicę, którą mu kupiłem. Mam wrażenie, że jestem w programie telewizyjnym z ukrytą kamerą, ale nie ma tam krzykliwie ubranego gospodarza, który sprawi, że poczuję się lepiej. Kiedy siedziałem sam na nabrzeżu, czekając na łódź, rozważając wszystkie osobiste niepowodzenia i niepowodzenia, które doprowadziły mnie do tego momentu w moim życiu, pojawia się Carlo ze swoją dziewczyną w palcach i wyraz niezadowolenia rozciągający się na jego studni. -opalona twarz. „Alex” - śmieje się bez radości. „Stoję i czekam na ciebie pół godziny! Dlaczego mi nie powiesz, że wracasz! ” - Przeszedłem obok ciebie i powiedziałem, że wracam do łodzi dziesięć minut temu. Odpowiedziałem. „I nie mogłeś czekać pół godziny, bo pół godziny ja płaciłem za obiad. O ile więcej pieniędzy powinienem Ci teraz zapłacić, żeby to poprawić? ” Zaczynam dramatycznie sięgać po portfel, ale wiem, że jest pusty. „W porządku, w porządku” - śmieje się

WSPANIAŁY!!!! Carlo jest PIĘKNYM kapitanem, jego łódź jest idealna. Prawdziwe MARZENIE, aby odwiedzić wybrzeże Almafitain z moją rodziną i Carlo

Fantastyczne doświadczenie. Głosuj 10 na wszystko

To była wspaniała przygoda .. carlo i bardzo cierpliwe witające a przede wszystkim towarzystwo .. świetnie się bawiliśmy wspaniały człowiek i doskonała łódka pod każdym względem .. Serdecznie polecam wszystkim spróbować bo warto pomyśleć uwierz mi ... TOP...

Cieszyliśmy się rejsem łodzią z Carlo. Wszystko było idealne. Jego katamaran jest bardzo przytulny. Carlo jest bardzo doświadczonym żeglarzem. Z przyjemnością następnym razem dołączę do jego załogi. Dziękuję Ci.

Łódź w dobrym stanie, wystarczające sprzątanie pokoju. Wieczorem wejścia na pokład nie ma powitania. Mała chęć kapitana do współpracy. W więcej niż jednym przypadku, mówiąc w najmniej żenującym zachowaniu.